"Siehsche, Babba!"  orrer  Mer wachst met de Uffgab

Do leijrer vornomer uff`m Schesslong, der klää Lausert. Er hot`s nimmi gepackt, fa sich se wäsche unn de Schlofonzuch oosezieje. Wie rer do leijt! Wie e klää Dierche horrer sich sammegerollt, unn mer heert ne e bissi schnaufe. Ach, was deerich ne jetz so geere uff de Arme nemme unn meddem hutsche, aach wann er met sechs Johr schunn aarich u`scheerich dodefor ess. Sei Gesichtche sieht aus, wie wann er veel geschafft hätt heit. Unn das kammer jo jetz werklich nit annerscht soo ...
Nummedaachs horrer meddem Nochberschbub gebolzt, unn wie der dann hääm muscht, ess er bei mich in de Garde kumm, wo ich e bissi erumgeknoddelt hunn. Er wollt mer jetz e bissi helfe, horrer gesaat. Newer mer war er, hinner mer war er, unn alleritt ess er mer in de Fieß erumgelääf. Do hunn ich gesaat: "Wääsche was, Bub, gucksch emol, ob de do driwwe uff dene Kerschebääm krawwele kannsch, dann kannsche neegschde Summer beim Kerschebreche helfe." Oje, do harrich ebbes gesaat! Ich hätt rechder dreimol uff de Borrem gespauzt. Der klääne Stobbelhuppser uff dene hohe Bääm do ... Das war gar nit so ohne. Do muscht ich jo debeibleiwe, unn met de Arwet war`s jetz erum.
Seerscht ess er hochgehuppst unn hot sich om e digge Ascht feschtgehall. Dann horrer sei Bää hochgewucht unn hot, owwerscht-unnerscht wie e Aff, on dem Ascht hieunn hergeschwung. "Gebb Owwacht", saarich, "fall nit erunner!"
Irchendwie horrer sich gewend`t, unn dann harrer`s geschafft: Er war uff`m Bääm. Jetz wollt der klää Kerl uff dene vemoosde ritschiche Äscht noch heher in dene Bääm krawwele. "Baß uff, dasche nit abritscht", hunn ich em oogetermt. "Hall dich gut fescht, gieh nit zu weit enuff, baß uff!" Als ess er in dem Bääm erumgetornt. "Baß uff"..., saarich beim neegschde Schritt. "Mensch, Babba, jetz heer äämol uff met deim ´Baß uff`. Määnsche vleicht, ich wollt erunnerfalle, ich basse schunn uff, du machsch mich ganz zawwelich. Ich sein doch kää klää Kind mie."
Uihh, das do hatt gesass. Do muscht ich seerscht emol schligge. Jetz guck der dene Kerl oo: Kaum daß er kää Pembers mie oohot, macht er schunn digge Arme geje sei Vadder. Do fällt der doch nix mie in. Bevor ich Losung gewwe konnt, heer ich e Äschtche knackse. Ich hatt schunn de Mund uff ..., awwer ich hunn das "Baß uff!" uff irchend ää Art unn Weis nommol enunnergeschlickt. Bei jeder Beweechung vun em hunn ich die Arme hochgeress, fa ne absefange, awwer immer horrer nommol sei Händcher um de Ascht drumkriet. Wann do vun weirem ääner zugeguckt hot, der hot bestimmt gemäänt, do deet so e elektrisch gesteiert Voolsbooz stieh, wo alleritt die Arme hochschnerrt, fa die Veel se vejaae.
Dann ess es basseert: Er ess uff so eme vemoosde Äschtche abgeritscht unn hot sich es rechde Knie uffgeschunn. Ich hunn extra eweggeguckt, wie wann ich nix gesieh hätt, aach wann ich mer beineegscht die Libbe blurich gebess hunn. Aus de Aauewinggel eraus hunn ich gesieh, wie rer e paar Trobbe Blut vun dem veschamereerde Knie abgeleckt hot unn alsfort immer weirergekrawwelt ess, jetz halt nore e bissi vorsichdicher. Dunnerkeil, hunn ich gedenggt, ei, ich hunn jo werklich schunn e großer Bub. Noch zeje Minudde ess das so weirergang. Dann ess er uff die selb Art, wie rer nuffkumm war, wirrer runnerkumm unn hot sich newer mer uffgebaut. Wie e Wichsberscht horrer iwwer`s ganze Gesicht gestrahlt unn saat: "Siehsche, Babba!" Sunsch nix. Nore "Siehsche, Babba!" Awwer wie rer das gesaat hot! Unn dodebei hot der klääne Stobbelhuppser mich, sei Vadder vumme Meder achtzich, vun uwwerunner oogeguckt. Dodebei harrich das Gefiehl, daß ich em neegscht e bissi lääd gedu hunn.
Wann`s werklich wohr ess, daß mer gut druff schleeft, wammer ebbes Wichdiches gelehrt hot, wo mer sich aarich defor queele muscht, ich glääb, dann schleeft nit nor der klää Lausert heit naacht wie e mied geschafft Dier.

Norbert Schneider

Bergstraße 43
55592 Rehborn
Deutschland

Fax:  +49 6753 962830
Tel.:  +49 6753 3358
E-Mail:  info@mundart-schneider.de

www.mundart-schneider.de

"... Norbert Schneiders Mundartarbeiten
kommen aus dem Herzen und
packen Leser wie Zuhörer ..."
Richard Walter